Mało zwierza w zwierzu, czyli Škoda Yeti Outdoor

Kto kupuje Yeti? Do jakiej grupy klientów skierowany jest ten model? Jak to się dzieje, że ludzie chcą mieć minivana wielkości spuchniętego kompaktu udającego terenówkę? Nie wiem, jest to dla mnie niesłychana zagadka. Nie wiem tez jak bardzo ubogie życie trzeba wieść, żeby zdecydować się na zakup Yeti. Żeby kupić ten samochód z silnikiem, który po mieście będzie normalnie przyspieszał i będzie miał średniej polki wyposażenie trzeba zapłacić w granicach 80-90 tysięcy zł. Za Škodę. Wyjątkowo brzydką Škodę. W sumie to wyjaśnia pochodzenie nazwy. Jestem pewien, ze gdy styliści zobaczyli co im wyszło, nie mogli nazwać tego samochodu inaczej. Bo chyba nie myśleliście, ze chodzi o właściwości terenowe? Z takim prześwitem? Ten samochód nadaje się co najwyżej na leśną ścieżkę w drodze na grzyby. Żeby się otruć, jak już dojdzie do Was co kupiliście.



Naprawdę starałem się znaleźć taka perspektywę, w której Yeti będzie ładne. Niestety- poległem. Ten samochód jest tak szkaradnie brzydki, ze tylko estetyczny masochista decyduje się na jego zakup.



Z przodu to wyrośnięta Fabia, z tyłu przypomina kontener wielkogabarytowy. Z boku wygląda jak wizja człowieka, który wie, że zaraz umrze. I jeszcze te felgi... Połączenie czarno- chromowanych felg jest obecnie dosyć modne, ale nie wiem co chciała osiągnąć Škoda wrzucając taki wzór w tak małym rozmiarze do tak dużego auta. Wyglądają tak, jakby przed chwilą założył je nasz stary dobry znajomy wulkanizator- pan Zdzich, po tym jak przypłynęły z kraju ludzi skośnookich. Najzwyczajniej w świecie nie pasują.



W środku? Konsola budzi podobne wrażenie jak bok auta. Nic tylko położyć czarną wstęgę. Masz wrażenie, że czas na pieśń pogrzebową i składanie wieńców. Ani to ładne, ani to brzydkie, ale jeśli jest jakieś słowo, które najlepiej oddaje wygląd kokpitu to chyba nijakość. Do jego wykonania posłużyły plastiki całkiem niezłej jakości, o kolorystyce czarno-czarnej z odcieniami czarnego. Szkoda, że jakości zabrakło na drzwi. Przy szybie, w okolicy klamki jest plastikowo, twardo i nieprzyjemnie.




Spodobała mi się kierownica- nie za gruba, dziurkowana, ładne logo, całkiem znośne przyciski na kierownicy- tylko raz zdarzyło mi się niechcący wcisnąć wyciszenie radia. Spodobał mi się również panel klimatyzacji, a raczej jego zielone podświetlenie, które wyraźnie nawiązuje do tradycyjnej skodowskiej zieleni. Nad panelem klimatyzacji znajduje się panel multimedialny. Jest on za mały w stosunku do całego wnętrza, sprawia wrażenie jakby na nim zaoszczędzono, mimo, że dokupujemy go wraz ze specjalnym pakietem. Obsługuje on fale radiowe, telefon, cd i nawigację. No właśnie, nawigacja. Fajnie, że jest, szkoda, że jest tak bardzo beznadziejna. Z początku wydawała się być w porządku. Po tym, jak sprawnie udało mi się wbić cel podróży, szybko znalazła i określiła drogę. Chwilę potem dopadło mnie pewne niedopracowanie- komendy z nawigacji podawane są na nieco niższym poziomie głośności niż radio, które podczas tych komend się nie ścisza. Próbowałem w ustawieniach znaleźć możliwość zmiany tej opcji, niestety wtedy system zaczął wyszukiwać mój telefon komórkowy, aby uaktywnić zestaw głośnomówiący. No nie o to mi chodziło. Na szczęście do widoku nawigacji system przerzuca po wciśnięciu jednego przycisku- udało się, widzę gdzie jechać. Po jakimś czasie chciałem zobaczyć gdzie będę skręcał, 2 skrzyżowania do przodu. Przesunąłem się więc po ekranie nawigacji do tego miejsca, co było proste, bo dotykowy ekran jest raczej przyjazny. Nic bardziej mylnego- jak się później okazało, żadna z wyświetlanych opcji nie dawała możliwości powrotu do aktualnego położenia auta, w którym mapa przesuwa się razem z samochodem. Próbując ustawić pożądaną przeze mnie opcję zdążyłem zmienić cel, anulować nawigację, ustawić znowu początkowy cel zapisując przy tym 2 inne lokalizacje i punkty pośrednie. Niestety, mapy wciąż nie przesuwały się za samochodem, więc musiałem przesuwać je sam. Palcem. Nieco irytujące. Irytujące jest też to, że cały ten panel umieszczony jest zbyt nisko. Spokojnie można było wygospodarować jakiś schowek pomiędzy panelem multimedialnym a panelem sterowania klimatyzacją. Wówczas nie byłoby konieczności odrywania wzroku od drogi na tak długo, jak jest to konieczne obecnie. Wypadałoby również, aby obsługa multimediów była prostsza.



No ale jak to jeździ? No tak średnio bym powiedział. Yeti, którym jeździłem był wyposażony w silnik 2.0 TDI o mocy 140KM i napędzie 4x4. Brzmi fajnie, ale niestety- szału nie ma. O ile moc ta wystarcza do sprawnego przemieszczania się po mieście i w warunkach podmiejskich do ok 120km/h, to dalej auto ma już problemy, a nie powinno. Ciekawą kwestią są też delikatne, acz irytujące drgania, wyczuwalne na postoju np. na światłach. Tak, jakby auto trzymało zbyt niskie wolne obroty. Przy 120 i wciśnięciu gazu do podłogi trzeba chwilę poczekać, żeby Yeti rozpędziło się trochę bardziej. Ciekawa kwestia dotyczy również pedału gazu. Ma on bardzo krótki skok, już po niewielkim jego wciśnięciu napotykamy koniec. Dziwne rozwiązanie i nie jestem przekonany czy dobre. Jest trudniej dawkować odpowiednią ilość gazu. Plus za wyciszenie kabiny- nie słychać, że to silnik napędzany nieco mniej szlachetnym paliwem, również przy wyższych prędkościach w kabinie jest cicho, jakoś specjalnie nie przeszkadza również dźwięk oporu powietrza. Samochód prowadzi się zaskakująco pewnie jak na podwyższony prześwit, dobrze trzyma się drogi, w zakrętach się nie wychyla i jest sztywny, ale według mnie zbyt twardy. Nie ukrywa żadnych nierówności, przekazuje je kierowcy nie za pośrednictwem "czucia" układem kierowniczym, lecz za pośrednictwem fotela. Na układ kierowniczy nie przenoszą się żadne drgania. Kontynuując wątek foteli- nie są one mocną stroną Škody. Są zbyt twarde, niewygodne, nawet ładne nie są. Po niecałej pół godzinie zacząłem odczuwać ból pleców, co niezbyt dobrze o nich świadczy. Źle też świadczy o skrzyni biegów fakt, że raz wbijając trzeci bieg wbiłem piątkę. Oczywiście auto zgasło, a ja musiałem się zatrzymać, aby je odpalić. Ogólnie skrzynia sprawia wrażenie, jakby była świeżo złożona z klocków lego, bądź z jakiegoś jednorazowego plastiku. Dawała odczuć, że jest skrzynią za karę, a zawsze marzyła, by zostać strażakiem. Taka skrzynia, która nie spełniła swoich marzeń nigdy nie będzie dobrą skrzynią.



Nie kupiłbym Yeti. Przede wszystkim jest brzydka. Jeździłem nią dość długo, jednak nikt się za nią nie obejrzał. Nie twierdzę, że każde auto powinno zwracać na siebie uwagę, ale jeśli chcemy pozostać w naszym aucie incognito, to na pewno oczekujemy, że będzie po prostu dobrze zrobione i będzie dobrze jeździło.Yeti dobrze się prowadzi, ale co z tego, kiedy jest zbyt twarda, a po pół godzinie zaczną Was boleć plecy. Gdy już będziecie chcieli dojechać do lekarza, nawigacja doprowadzi Was do nerwicy i trzeba będzie umówić się do drugiego. Jest zbyt droga w stosunku do tego, co oferuje. Kupując Yeti zawsze będziecie mieli wrażenie, że przepłaciliście, ale najgorsze będą wyrzuty sumienia, że odebraliście szansę skrzyni biegów na realizację swoich marzeń, bo jej miejsce nie jest w tym samochodzie.